ΒΑΠΤΙΣΗ - Ένα «θρίλερ» , που παίζεται 1.700 χρόνια στις εκκλησίες της χώρας μας με θεατές το ανυποψίαστο ποιμνίο

Από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα όλοι σχεδόν οι συμπολίτες μας πιστεύουν, ότι το τελετουργικό τού νηπιοβαπτισμού αποτελεί ένα θέσφατο της παράδοσής τους

Ζούμε σε μία χώρα βαθιά θρησκευόμενη.

Η καθημερινότητα και όλη η ζωή των συμπολιτών μας στροβιλίζεται γύρω απ΄ τη θρησκεία, χωρίς όμως να το έχει σχεδόν κανείς συνειδητοποιήσει. Οι γιορτές μας, οι ονομαστικές (είμαστε απ΄ τις μοναδικές χώρες στην Ευρώπη, που εορτάζει έκαστος την ονομαστική εορτή του αγίου του) και οι εθνικές έχουν όλες σχεδόν ταυτιστεί με θρησκευτικά γεγονότα· παρομοίως και οι αργίες (Πάσχα, Χριστούγεννα, Φώτα, Καθαρά Δευτέρα, της Παναγίας, αλλά και κάθε μέρα του χρόνου γιορτάζει τουλάχιστον κάποιος άγιος ή αγία κ.ά.).

Τα θρησκευτικά ταμπού επηρεάζουν την διατροφή (νηστείες, μαγειρίτσα, αρνιά, αυγά, τσουρέκια, νηστίσιμα κ.ά.), το καθώς πρέπει ντύσιμο (το γυμνό σώμα είναι ντροπή), ο τρόπος που ερωτευόμαστε και κάνουμε έρωτα (το σεξ είναι κακό και διαβολικό), όλα είναι βαθιά επηρεασμένα απ’ την θρησκεία. Φράσεις όπως «δόξα τω θεώ», «πρώτα ο θεός», «Χριστός κι απόστολος», «έχει ο θεός», «θεός φυλάξει» και άλλες παρόμοιες, ακούγονται καθημερινά κι ανά πάσα στιγμή απ΄ τους Ρωμιούς συμπολίτες μας. Σε κάθε δύσκολη ή ευτυχισμένη στιγμή ο θεός είναι παρών «θεέ μου…», «Παναγία μου»...

Ο φόβος του θανάτου και οι λοιποί μεταφυσικοί φόβοι και δεισιδαιμονίες, που συνδέονται με θεούς, διαβόλους, αγγέλους, αγίους, δαίμονες, κολάσεις, παραδείσους και λοιπά μεταφυσικά όντα και καταστάσεις, αρρωσταίνουν βαριά τις ψυχές των θρησκευόμενων συμπολιτών μας. Θρησκευτικές εικόνες (σε σχολεία, δικαστήρια, αστυνομίες, φυλακές, μαγαζιά, οίκους ανοχής, σπίτια και όπου αλλού μπορεί κανείς να φανταστεί) καντηλάκια, σταυρουδάκια, κομποσχοίνια, κομπολόγια και άλλα θρησκευτικά αξεσουάρ κοσμούν τα χριστιανικά σπίτια, τ΄ αυτοκίνητα αλλά και τους ίδιους τους πιστούς.

Εξομολογήσεις, τάματα, αγιασμοί, φιλιά σε παντός είδους είδωλα (εικόνες, σταυρούς, ιερά βιβλία, χέρια παπάδων, κόκαλα, θεϊκές ζώνες, δάπεδα, μάρμαρα, ξύλα, τούβλα κ.ά.), παντός είδους θαύματα, περιφορές εικόνων και λειψάνων, προσευχές, ονειρώξεις, θεϊκά οράματα, παραισθήσεις, πνευματικοί και άλλα παρατράγουδα συμπληρώνουν το πακέτο της θρησκευτικής δεισιδαιμονίας αυτής της χώρας.

Αλλά και οι μεγάλες, όπως λέμε στιγμές της ζωής των συμπολιτών μας, όπως η ονοματοδοσία, ο αρραβώνας, ο γάμος κι ο θάνατος (αλλά και μετά θάνατον), είναι πάλι βαθιά συνδεδεμένες με την θρησκεία. Συμπέρασμα: είμαστε η τελευταία θεοκρατία της Ευρώπης και η τελευταία χριστιανική θεοκρατία του κόσμου…

Ας εξετάσουμε όμως την περίπτωση της ονοματοδοσίας.
Εδώ λοιπόν στην θρησκευόμενη Ρωμιοσύνη το συντριπτικό ποσοστό των συμπολιτών μας πιστεύει, ότι για να δώσει ένα οποιοδήποτε όνομα στο παιδί του, θα πρέπει υποχρεωτικά να το πάει στην εκκλησία και να το βαφτίσει κάποιος παπάς. Επίσης υπάρχει η ψευδαίσθηση, ότι η ονοματοδοσία ενός παιδιού πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά και μόνο με το τελετουργικό της χριστιανικής βάπτισης. Όσο για τη δήλωση του ονόματος στο Ληξιαρχείο πιστεύουν, ότι είναι μια δευτερεύουσα διαδικασία.

Υπάρχει τέλος κι ένα πολύ μικρό ποσοστό, που γνωρίζει την πραγματική και νόμιμο οδό της ονοματοδοσίας, αλλά κάτω απ΄ την ασφυκτική πίεση του κοινωνικού θρησκευόμενου περίγυρου, αλλά και του «τί θα πει ο κόσμος», εξαναγκάζεται ν΄ ακολουθήσει την θρησκευτική οδό.

Πως φτάσαμε εώς εδώ...

Ο Ιουστίνος κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια αναφέρει στο βάπτισμα ευχές για καθαγιασμό του νερού και εξορκιστικές ευχές για αποβολή του Σατανά απ΄ τον βαπτιζόμενο, ενώ προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να ερμηνευτεί και η νηστεία προ του βαπτίσματος. Κατά την εποχή του αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Θεοδοσίου (δ΄αι. μ.Χ.), το χριστιανικό ιερατείο που είχε αλώσει το παλάτι της Κωνσταντινούπολης, κατά την διάρκεια της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, καθιέρωσε επίσημα τον υποχρεωτικό βαπτισμό των Ελλήνων, των αλλοδόξων και των αιρετικών.

Με ειδικό διάταγμα, που εκδόθηκε απ΄ τον αυτοκράτορα, όλοι οι κάτοικοι της επικράτειας έπρεπε να βαπτισθούν χριστιανοί. Όσοι δέν δέχονταν την απόφαση αυτή, θα έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα ως Ρωμαίοι πολίτες και τα παιδιά τους θα έχαναν και το δικαίωμα της κληρονομιάς από τους γονείς τους. Τότε χιλιάδες ανυπότακτοι πολίτες πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ως δούλοι και πολλές περιουσίες κατασχέθηκαν. Παρά τα σκληρά μέτρα που επιβλήθηκαν, οι αλλόθρησκοι αρνούνταν πεισματικά την χριστιανική βάπτιση και την μετάλλαξή τους σε χριστιανούς.

Τότε, ένα νέο διάταγμα όρισε την θανατική ποινή για τους παραβάτες.
Οι διωγμοί συνεχίσθηκαν με αμείωτη ένταση μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού, οπότε και ολοκληρώθηκε ο εκχριστιανισμός τους με τη θεσμοθέτηση του νηπιοβαπτισμού.

«Γνωρίζουμε, ότι αυτοί οι ειδωλολάτρες εγκατέλειψαν την προσκύνηση του μόνου και αληθινού Θεού και προσέφεραν θυσίες στα είδωλα εξ αιτίας ενός ασυλλόγιστου σφάλματος και πραγματοποίησαν ανόσιες εορτές. Αν αυτοί διέπραξαν αυτά τα αμαρτήματα, ενώ είχαν αξιωθεί το άγιο βάπτισμα, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία.
Με τον παρόντα όμως νόμο ανακοινώνουμε σε όλους, ότι εκείνοι μεν που έχουν γίνει χριστιανοί και έχουν αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, αν φανούν ότι επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι δε δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να φανερωθούν στην βασιλεύουσα πόλη μας, είτε στις επαρχίες και να πάνε στις ιερώτατες εκκλησίες μαζί με τους συζύγους τους και τα παιδιά τους και όλα τα μέλη του οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών.
Αν δεν το κάνουν, θα χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα και την κινητή και ακίνητη περιουσία τους. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες (…) όσοι πάσχουν απ’ την νόσο των ανόσιων Ελλήνων.» (Ιουστινιάνειος Κώδιξ 1.11)

Ο ανάδοχος ή νονός: ρουφιάνος της χριστιανικής εξουσίας

Το 530 μ.Χ. ο Ιουστινιανός έδωσε την χαριστική βολή στον πολιτισμό και στους «αλιτηρίους Έλληνας», όπως τους αποκαλεί ο Κώδικάς του. Η καινοτομία του ήταν η καθιέρωση του θεσμού του «ανάδοχου», που αργότερα μετονομάστηκε σε «νονός». Ο νονός ήταν κυριολεκτικά ένας χριστιανός πράκτορας, που τον όριζε αποκλειστικά και μόνον η Εκκλησία και αφιέρωνε την ζωή του στην παρακολούθηση του βίου του νεοβαπτισθέντος νηπίου.
Αν οι γονείς και το νήπιο δεν τελούσαν τα χριστιανικά τους καθήκοντα, το κατέδιδε στην Εκκλησία και τότε το παιδί και οι γονείς θανατώνονταν χωρίς δίκη και δημευόταν η περιουσία τους. Τα αβάπτιστα νεογνά κατά την Βυζαντινή περίοδο ονομάζονταν υποτιμητικά «δράκοι» ή «δρακούλες», ενώ η φράση του νονού για το βρέφος «μούδωκες Οβριό (Εβραίο) και σου παραδίδω χριστιανό» (Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, λήμμα «Βάπτισις») δείχνει την εβραιοποίηση που είχαν υποστεί πλέον οι Έλληνες και οι άλλοι λαοί απ΄ την θρησκεία του χριστιανισμού.

Ονόματα όπως Αρχίλοχος, Αγησίλαος, Πλούταρχος, Εκάβη, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, χάθηκαν οριστικά. Μαζί τους χάθηκαν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί καθώς και ο ελληνικός. Η νέα γενιά των εκχριστιανισμένων Ρωμιών είχε ονόματα όπως Κωνσταντίνος, Θωμάς, Πέτρος, Μάρκος, Αναστασία, Λάζαρος, Ρεβέκκα, Ηλίας, Μαρία, Ιωάννα και συνείδηση καθαρά ρωμαιο-χριστιανική.

Ο εξαναγκασμός μέσω του νηπιοβαπτισμού

Σήμερα οι ιερείς της Ορθοδοξίας δεν βαπτίζουν το νήπιο, αν δεν έχει επιλέξει ο «νονός» χριστιανικό όνομα, αφού τα ελληνικά ονόματα είναι επί δύο χιλιετίες υπό ανηλεή διωγμό. Βέβαια σε πολλές των περιπτώσεων με ένα φουσκωμένο «φακελάκι» όλα γίνονται… Πολλά ονόματα αρχαιοελληνικά διασώζονται μέχρι τις ημέρες μας, λόγω του ότι αρκετοί συμπατριώτες μας μαζί με το χριστιανικό όνομα της Εκκλησίας έπαιρναν και ένα δεύτερο ελληνικό.

Επίσης η χριστιανική ηγεσία στην προσπάθειά της να «καπελώσει» τα αρχαιοελληνικά ονόματα κατασκεύασε διαφόρους αγίους με ονόματα ελληνικά, όπως ο άγιος Αλέξανδρος ο Αιγυπτιώτης, τον οποίο και γιορτάζουμε σήμερα αντί του Μ. Αλεξάνδρου, ο άγιος Δημήτριος αντί της θεάς Δήμητρας κ.ά.. Υπάρχουν και άγιοι με ονόματα Ελλήνων θεών... Αυτά είναι εμφανώς κατασκευασμένα. Δεν μπορεί κάποιος άγιος να είχε γεννηθεί Έλληνας και να είχε τέτοιο όνομα. Οι αρχαίοι δεν έδιναν ποτέ όνομα θεού σε θνητό, θεωρείτο ύβρις. Δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει θνητός με όνομα Ερμής, αλλά μόνο με όνομα, που θα είχε συνθετικό το όνομα του θεού, π.χ. Ερμόδωρος, Απολλώνιος, Αθήναιος, Διογένης κ.τ.λ.. Πόσο μάλλον να είχε γεννηθεί ο άγιος χριστιανός, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να έχει λάβει όνομα αρχαίου θεού.

Τα τελευταία δεκαπέντε περίπου έτη έχουν γίνει απ΄ τους ιεράρχες της Ορθοδοξίας πάμπολλες περικοπές ονομάτων χριστιανών αγίων, που τύγχανε να έχουν αρχαίο ελληνικό όνομα. Η τελευταία περικοπή είχε γίνει πρόσφατα απ΄ τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, όταν ήταν εν ζωή.
Τα βυζαντινά διατάγματα και χρυσόβουλα ισχύουν εν μέρει μέχρι τις μέρες μας, αφού το μεσαιωνικό κράτος της Ρωμιοσύνης μέχρι πρότινος επέβαλλε υποχρεωτικά τον νηπιοβαπτισμό εκβιάζοντας τον λαό, διότι κάθε κοινωνική σταδιοδρόμηση απαιτούσε πιστοποιητικό βάπτισης.
Οι απειλές αφορούσαν πράξεις εκβιασμού, όπως δεν θα γράφονταν τα αβάπτιστα παιδιά στα σχολεία, δεν θα μπορούσαν να πιάσουν δουλειά αργότερα, ή ότι δεν θα θάβονταν οι νεκροί αν ήταν αβάπτιστοι κ.ά..

Στις μέρες μας τώρα...

Τα απαιτούμενα υλικά για τη τελετή του ορθόδοξου βαπτίσματος, που συνοδεύουν τις κατάρες τού ιερέα:
1. Koλυμβήθρα,
2. Νερό,
3. Επορκιστό έλαιο,
4. Σταυρός,
5. Λαμπάδα,
6. Ενδύματα,
7. Μύρο,
8. Ψαλίδι κουράς.

Πρόκειται για μία θρησκευτική πράξη παράνομη και καταχρηστική, αφού παραβιάζει τις διατάξεις του Συντάγματος (στην ουσία καταργείται η θρησκευτική ελευθερία, που μνημονεύεται στο Σύνταγμα, καθώς στην πραγματικότητα υπάρχει «πειθαναγκασμός» με αποτέλεσμα τον βίαιο προσηλυτισμό ενός άβουλου πλάσματος).
Επίσης είναι ένα είδος ψυχικού και σωματικού βιασμού προς το ανυπεράσπιστο νήπιο, που το στιγματίζει σε όλη του τη ζωή, δημιουργεί βαθύ «τραύμα - χάραγμα» στον ευαίσθητο και αγνό ψυχισμό του και επιφέρει αρνητικές επιρροές στην υγεία του και στην προσωπικότητά του που θα διαμορφώσει στο μέλλον.
Η τελετή της βάπτισης αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο σοκ στη ζωή ενός ανθρώπου μετά τη γέννηση, άν και η γέννηση είναι ένα φυσικό γεγονός, ενώ η βάπτιση ένα παρά φύση γεγονός (διαπίστωση σύμφωνα με ψυχολόγους και κοινωνιολόγους). Πρόκειται για μία καθαρή πράξη θρησκευτικού προσηλυτισμού χωρίς μάλιστα τη συναίνεση του προσηλυτιζόμενου και αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Το τυπικό της τελετής του χριστιανικού βαπτίσματος

Αρχικά ο ιερέας παίρνει το «φακελάκι» στο γραφείο του απ΄ το νονό ή τους γονείς του βρέφους για ν΄ αρχίσει την τελετή.
Διαβάζουμε μερικά απ’ τα λόγια του τελετουργικού, που πήραμε κατευθείαν απ΄ το Λειτουργικό Βιβλίο της Εκκλησίας της Ελλάδος, «Ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος»: «…Απόστησον απ΄ αυτού ή αυτής, την παλαιάν εκείνην πλάνην» (σελ. 6).

Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα, ότι το τελετουργικό του νηπιοβαπτισμού ξεκινά με την προσπάθεια αποβολής απ΄ το νήπιο της πλάνης των Ελλήνων. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που καθιερώθηκε η βάπτιση.

Φτάνουμε γρήγορα στον 1ο εξορκισμό κατά του Σατανά: «Επιτιμά σοι Κύριος, Διάβολε, ο παραγενόμενος εις τον κόσμον και κατασκηνώσας εν ανθρώποις… Επιτιμήθητι και αναχώρησον… Φοβήθητι, έξελθε και υπαναχώρησον από του πλάσματος τούτου…» (σελ. 7).

Στο ίδιο μέτρο συνεχίζονται οι απειλές κατά του Σατανά και στον 2ο εξορκισμό.

Στον 3ο εξορκισμό ξεκινά με επίκληση στον θεό Γιαχβέ: «Κύριε Σαβαώθ, ο θεός του Ισραήλ, ο ιώμενος πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν, επίβλεψον επί τον-την δούλον-η σου… σύντριψον τον Σατανά» (σελ. 9).

Και φτάνουμε στην ουσία, δηλαδή πάλι στην ελληνική «ειδωλολατρία»: «Πνεύμα πλάνης, πνεύμα πονηρίας, πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας, πνεύμα ψεύδους και πάσης ακαθαρσίας, της ενεργουμένης κατά την διδασκαλίαν του Διαβόλου» (σελ 11).

Εδώ πλέον τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα. Ο Σατανάς ταυτίζεται και καθοδηγεί την ελληνικό πνεύμα.
Η τελετή συνεχίζεται με συνεχόμενες αποτάξεις και συντάξεις: «Αποτάσση τω Σατανά;… Απετάξω τω Σατανά; Απεταξάμην… Συντάση τω Χριστώ; Συντάσσομαι. Συνετάξω τω Χριστώ; Συνεταξάμην» (σελ. 12).

Ακολουθεί το «πιστεύω» και οι παρακλήσεις να φωτίσει ο Γιαχβέ-Χριστός τον βαπτισθέντα δούλο του…
Στην συνέχεια έρχονται οι επικλήσεις στα Χερουβείμ και στα Σεραφείμ, σε αρχαγγέλους κ.ά..
Ο θεός μετά κατατροπώνει δράκοντες, το Σατανά, δαιμονικά πνεύματα και φυσικά τα είδωλα των Ελλήνων θεών: «Υποχωρησάτωσαν ημίν πάντα τα εναέρια και αφανή είδωλα, και μη υποκρυβήτω τω ύδατι τούτω δαιμόνιον σκοτεινόν…» (σελ. 22).

Μετά γίνεται αναφορά στο Νώε, τον Δαβίδ, τον Σαμουήλ και σε άλλους Εβραίους προπάτορές μας… και όταν πέφτουν τα λάδια «χρίεται ο δούλος ή η δούλη του θεού…» (σελ. 24).

Το τελετουργικό τελειώνει με την φράση: «Και απόπλυνόν μου τον ρύπον του σώματος και τον σπίλον της ψυχής· αυτός ως δούλος αμαρτίας δόκιμος γένομαι· μη αποστραφείην τεταπεινωμένος και κατησχυμένος.»

Η ύβρις της βάπτισης εναντίον ενός αθώου βρέφους έχει ολοκληρωθεί.
Ο Σατανάς, δηλαδή το παλαιό ελληνικό πνεύμα έχει αποβληθεί και το παιδί έχει καθαρθεί.
Κατά την διάρκεια της τελετής το νήπιο βουτιέται τρεις φορές με την βία αν χρειαστεί, μέσα στην κολυμπήθρα (πολλά ατυχήματα έχουν καταγραφεί κατά την διάρκεια αυτής της βάρβαρης πράξης).

Ο ιερέας φτύνει στο πρόσωπο το βρέφος τρεις φορές, φτύνει άλλες τρεις φορές στο πάτωμα και κατά την διάρκεια του αλείμματος με το λάδι, κόβει τρεις τούφες απ΄ τα μαλλιά του...

Βέβαια ύστερα από παρακλήσεις των χριστιανών γονέων, τα τελευταία χρόνια οι πράξεις αυτές γίνονται με ηπιότερο τρόπο. Αφού η τελετή έχει τελειώσει η μητέρα για να παραλάβει το παιδί της γονατίζει μπροστά στο νονό ή στη νονά, που κρατάει το παιδί και προσκυνάει.
Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει, ότι η μητέρα προσκυνάει το νονό, για να της δώσει το παιδί πίσω. Στην πραγματικότητα όμως, η μητέρα προσκυνάει το ίδιο της το παιδί, το οποίο, μέσα απ΄ το θέατρο αυτό της υποκρισίας, υποτίθεται, ότι εκείνη τη στιγμή είναι ο μόνος αναμάρτητος επί της γης, καθ΄ ότι μόλις έχει βαπτιστεί κι έχουν συγχωρεθεί οι έως τότε τυχόν αμαρτίες του (π.χ. αν έχει πιει κάποτε με βουλιμία το γάλα της μάνας του, σύμφωνα με κάποιο θεολογικό προβληματισμό...)

Το τελετουργικό της ορθόδοξης βάπτισης μοιάζει πολύ με τελετή μαύρης μαγείας.

Ο ιερέας φυσάει στο πρόσωπο του βρέφους και φτύνει προς τη Δύση και καταριέται το Σατανά (ελληνικό πνεύμα).
Μέχρι πρό τινος οι ιερείς δέν φυσούσαν, αλλά έφτυναν και επάνω στα κεφάλια των νηπίων.
Με τη σειρά της η νονά φυσάει και φτύνει προς τη δύση αποποιούμενη κι αυτή το Σατανά (ελληνικό πνεύμα) και γυρνάει προς την Ανατολή (Ιερουσαλήμ), όπου συντάσσεται με το Χριστό (εβραϊκό πνεύμα).

Ο ιερέας κατόπιν κόβει μαλλιά από το βρέφος, το αλείφει με λάδια και μύρο και το βουτάει με βία μέσα στην κολυμπήθρα.
Η απαράδεκτη προσφώνηση απ΄ τον ιερέα «βαπτίζεται ο δούλος του θεού» οριοθετεί τη δουλική σχέση, που θα έχει το βαπτισμένο παιδί με τη θρησκεία και το θεό του Χριστιανισμού σε όλη του τη ζωή.
Υποσυνείδητα καταγράφηκε στο βρέφος ο φόβος και η δουλική υποταγή στο θεό Γιαχβέ-Χριστό. Ο Χριστιανισμός σφραγίστηκε στην ψυχή του…

Η βάπτιση αποτελούσε στα σκοτεινά χρόνια του Βυζαντινού Μεσαίωνα χειραγώγηση και εκμετάλλευση του αγράμματου όχλου, κάτι που συνεχίζεται αδιάκοπα και στις μέρες μας, πάντοτε με το πρόσχημα της παράδοσης.
Όλοι γελούν και χαίρονται σαν υπνωτισμένοι και νιώθουν ευχαριστημένοι χωρίς να έχουν καταλάβει τι ειπώθηκε και γιατί έγινε όλο αυτό, χωρίς καν να αναρωτηθούν.
Όλοι, εκτός απ΄ το μωρό, που έχει βιασθεί, σοκαριστεί και κλαίει ασταμάτητα…

Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι η τελετή αρχικά γινόταν απ΄ τους ιερείς της Ορθοδοξίας και απευθυνόταν προς όσους είχαν σχέση με την ελληνική παιδεία και το ελληνικό πνεύμα εν γένει. Σήμερα η τελετή γίνεται με τον ίδιο τρόπο στους υπόλοιπους Ορθοδόξους επί γης.
Οι λοιποί χριστιανοί χρησιμοποιούν ηπιότερους τρόπους για να βαπτιστούν· οι Καθολικοί και οι Διαμαρτυρόμενοι χριστιανοί το ράντισμα, οι Βαπτιστές βαπτίζονται μόνον μεγάλοι κ.ά..
Οι Ρωμιοί συμπολίτες μας νομίζουν, ότι διατηρώντας τις θρησκευτικές τους παραδόσεις, δεν πρόκειται να χάσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα.
Θα έπρεπε όμως ν΄ αναρωτηθούν;
Ποια ταυτότητα εννοούν, την Ελληνική ή την χριστιανορωμαίικη;
Γιατί μόνο ελληνική παράδοση δεν αποτελεί η χριστιανική βάπτιση, όπως είδαμε, αντιθέτως αποτελεί απομάκρυνση και αποστροφή κατά της ελληνικής παράδοσης…

Οι περισσότεροι βαπτίζουν τα παιδιά τους για τον ίδιο λόγο που παντρεύονται: Επειδή έτσι κάνουν όλοι, επειδή έτσι θα χαρεί η γιαγιά και ο παππούς, επειδή αυτό περιμένει από εκείνους ο κοινωνικός περίγυρος. «Έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ΄ αφήσουμε»…
Επιτέλους κάποια στιγμή όλοι θα πρέπει να αναρωτηθούν, αν υπάρχει κάποιο νόημα στη βάπτιση.
Τι γίνεται στην βάπτιση.
Γιατί γίνεται η βάπτιση.
Τους αρέσει να τους βρίζει ο ιερέας ως Έλληνες, όπως ισχυρίζονται, ότι είναι;
Τι σόι παράδοση είναι αυτή, που βρίζει τους ίδιους τους δήθεν προγόνους τους ως ειδωλολάτρες και σατανιστές;
Πώς το αποδέχονται αυτό; Ερωτήσεις, που κανείς απ΄ το ποίμνιον δεν μπορεί να μας απαντήσει…